De zaak Isabella 1 (23)

Het is zondagavond 29 maart 2008. Laat, over tienen al. Het Braziliaanse echtpaar Nardoni-Jatobá en drie kinderen, een vijfjarig meisje en twee jongetjes van elf maanden en drie jaar, gaat na een dagje uit op huis aan. De familie bewoont een appartement op de zesde verdieping van een groot flatgebouw, in een noordelijke wijk in São Paulo. Vader Alexandre Nardoni parkeert de auto in de garage onder de flat. Over wat daarna precies van minuut tot minuut gebeurt, blijft een waas van mysterie hangen. Het vijfjarige meisje is Isabella, dochter van Alexandre uit een eerdere relatie. Zij brengt twee weekeindes per maand bij haar vader door. Zij zal vanavond sterven. Isabella wordt levend vanuit een slaapkamerraam van het appartement van de Nardonis naar beneden gesmeten. Het kind komt zes verdiepingen lager in een voortuintje van het wooncomplex terecht. Ze leeft nog. Professionele hulp is snel ter plekke. Het zal niet baten. Isabella overlijdt in een ambulance, op weg naar een ziekenhuis.
De politie hoort het echtpaar. Vader Alexandre legt een verklaring af. Na het parkeren van zijn auto gaat hij met Isabella naar boven. Met de lift. Zijn vrouw Anna Carolina Jatobá en diens andere twee kinderen blijven in de auto achter. Alexandre legt naar zeggen de inmiddels slapende Isabella in een slaapkamer. Hij keert terug naar de parkeergarage. Weer met de lift. Hij haalt Anna Carolina en de twee kleintjes op. Terug. Hij loopt naar de slaapkamer waar Isabella slaapt. Ze is er niet. Paniek. Zoeken. Beschermend gaas van een ander slaapkamerraam blijkt opengeknipt. Vreemd. Alexandre kijkt erdoor en ziet zijn dochter beneden liggen. Brandweer, ambulance en politie worden gewaarschuwd.
De scènes in de versie van Alexandre, bevestigd door zijn vrouw, beslaan niet langer dan zo´n vijf á tien minuten. Hij is er zeker van dat iemand het appartement is binnen gegaan en dat deze persoon verantwoordelijk is voor de dood van zijn dochter. De indringer verdwijnt na diens daad. Alexandre en zijn vrouw zien hem niet. Niemand ziet hem. Saillant detail, de deur van het appartement is niet geforceerd, de indringer heeft een sleutel gebruikt.
De technische recherche begint het onderzoek. De eerste resultaten worden na enkele dagen bekend gemaakt. Geheel Brazilië is dan al gekluisterd aan de televisie, dat ieder nieuwtje breed uitmeet en eigen reportages maakt. Politie meldt dat het gaas van het raam is opengeknipt om Isabella erdoor te gooien. Opzet dus. Er is bloed aangetroffen in de slaapkamer, de auto en op het gaas. De landelijke en meest bekeken televisiezender O Globo concludeert in een reportage dat er geen enkele sprake van een ongeluk is. Het meisje is vermoord.
Na intensieve ondervraging komt het echtpaar na 24 uur op vrije voeten. Maar niet lang. De biologische moeder Ana Carolina Oliveira van de overleden Isabella roert zich. Ze eist rechtspraak. Het politie-onderzoek zet zich voort. Hoe kan in maximaal tien minuten een persoon een flatgebouw binnengaan, op de zesde verdieping in een appartement gaas van een raam openknippen, een vijfjarig meisje in koelen bloede naar buiten smijten en vervolgens als de weerlicht de benen nemen zonder dat ook maar iemand iets heeft gezien of gehoord? Onmogelijk, vindt politie en dat vindt ook een aanklager.
Het komt tot een aanklacht, het echtpaar heeft schuld aan de moord op het vijfjarige meisje. Alexandre en Anna Carolina belanden in oktober 2008 definitief in het gevang. In voorlopige hechtenis, in afwachting van het juryproces dat in maart 2010 is gepland. Zij in een vrouwen-, hij in een mannengevangenis in São Paulo. Aanvankelijk in isolatie, ter beveiliging van de verdachten. Brazilië heeft zich tegen het echtpaar gekeerd, gelooft niet in haar onschuld. De toon van het vijandige klimaat is gezet. Daarbij, in gevangenissen gelden andere regels. Regel één: moordenaars en verkrachters van kinderen zijn vogelvrij.
Voor, maar ook nog lang na de hechtenis van Anna Carolina Jatobá en Alexandre Nardoni komen talloze ´nieuwtjes` aan het licht. Bloedvlekken in de auto zouden niet afkomstig zijn van Isabella. De biologische moeder heeft vlak voor de fatale gebeurtenis een telefoontje van haar dochtertje ontvangen. ´´Hou op pa, hou op!``, zou het meisje door de telefoon hebben geroepen. Een bewoonster van het flatgebouw rept over een ruzie tussen het echtpaar op de bewuste zondagavond, buiten de flat. Ook zou gegil van het meisje gehoord zijn, in het appartement. Isabella heeft blauwe plekken in haar hals. Onderzoek wijst uit: niet veroorzaakt door de val uit het raam. Die heeft ze even eerder opgelopen. Geslagen in de auto? Door vader? Door stiefmoeder? Vermoedens te over, geen enkel hard bewijs.
Absoluut hoogtepunt is de televisie-uitzending waarin het Anna Carolina en Alexandre worden geïnterviewd. Hij is uitzonderlijk kalm, toont geen emotie. Dat werkt tegen hem, zeggen de Brazilianen, een bewijs temeer van schuld. Zij, daarentegen, laat haar tranen rijkelijk vloeien. ´´Ik voel me moeder van Isabella, ze was hier altijd gelukkig, kwam hier graag. Denkt u dat een moeder een dochter vermoordt of laat vermoorden?`` Biologische moeder Ana Carolina Oliviera en haar vader protesteren. Ze vertellen dat de stiefmoeder jaloers is op Isabella. En Alexandre heeft zich in het verleden meerdere malen in gewelddadige zin uitgelaten. Tegen zijn ex en haar familie. Beschuldigingen over en weer. Brazilië smult, de volgende ochtend zijn de uitzendingen het gesprek van de dag.
Televisie, radio en de geschreven pers graven door. Deskundigen draven op. Buren, verre buren, familieleden, vrienden, oude vrienden, iedereen mag een zegje doen. Tot aan oud-leraressen en -leraren van basisscholen toe, die Alexandre destijds heeft bezocht. Wat voor kind was hij? Agressief?
De mening van een socioloog, één van die opgevoerde deskundigen, is interessanter. Hoe kan een heel land zo in de ban raken van de dood van Isabella? Brazilië kent immers een oneindige lijst van wreedheden. ´´Dat is waar``, erkent de socioloog, ´´maar deze gebeurtenis staat op zich. Het heeft alle ingrediënten voor een recept van massale betrokkenheid. Ten eerste, het is een meisje uit de middenklasse. Niet uit een krottenwijk. Ten tweede, haar leeftijd, slechts vijf jaar. Ten derde, de rol van de pers, de interviews, de reportages. Ten vierde, Isabella´s dood is een mysterie. Wie heeft Isabella door het raam gegooid? Waarom? Ten vijfde, en dat maakt het recept compleet, vader en stiefmoeder ontkennen tot aan de dag van vandaag iedere schuld en schuiven het op een derde persoon, terwijl het resultaat van onderzoek van de technische recherche geen twijfel laat bestaan: vader heeft dochter uit het raam gegooid, met of zonder medeweten en met of zonder hulp van stiefmoeder.``