Magda (20)

De 45-jarige Magda Oliveira is advocate. Ze woont in een mooi pand in een betere wijk van Goiania. Ze is gespecialiseerd in strafrecht, verdedigt allerlei criminelen. Ze doet ook in burgerlijk recht. Magda doet eigenlijk in alles. Het is een kleine vrouw, beetje corpulent. De jaren zijn over haar heen gegaan, maar ze is nog steeds meisjesachtig. Bruine ogen, die altijd lachen.
Wie Magda kent, vindt haar vreemd. Dat is ze, misschien. Ze houdt enorm van feesten, de deur van haar huis staat open voor iedereen. Magda drinkt meer dan een goede borrel. Als ze aangeschoten raakt, kan ze tegen het vulgaire aan worden. Dat is niet vervelend, dat is juist leuk. Ze komt raak uit de hoek, schoffeert.
Magda is gescheiden van William. Een kleine gedrongen man, chirurg in een particulier ziekenhuis. Ze hebben drie zonen, die allen studeren en kerngezond zijn. De jongens wonen bij de moeder. Magda en William zijn dan wel gescheiden, ze komen regelmatig bij elkaar op bezoek. Vooral in het weekeinde.
Een barbecue bij William thuis betekent groot feest. Hij woont in de sjiekste wijk van Goiania, zijn huis is opgetrokken uit donker hout. Buiten een enorme tuin met zwembad, sauna, bar en relaxruimte. William woont alleen. Hij heeft een ´hulp in de huishouding`, een travestiet. Hij, of beter zij, is enorm grappig. Opgemaakt, siliconenborsten, rokje, nylons. Als ze niets te doen heeft, worden nagels gevijld en gelakt. Ze kan koken als geen ander en in een rap tempo. Boze tongen beweren dat zij niet alleen het huishouden doet voor William. Niemand stoort zich aan haar, ze is erg geliefd. Grapjes gaan over en weer. ´´Je ziet er weer niet uit Magda, heb je veel gezopen gisteren? Moet je naar je ogen kijken, mispunt``, bitst zij. Magda haalt haar schouders op. ´´Hou je mond, je borsten gaan al hangen, wie is er aftands hier?`` Op die toon.
Magda verlaat het huis nooit zonder haar handtasje. Onafscheidelijk is ze van dat vieze bruine ding, dat zeker net zo oud moet zijn als de bazin. Het geeft ook geen pas, Magda gekleed in de nieuwste mode en dan dat smerige tasje om haar pols. Het heeft een reden. Het tasje heeft een nog kleiner bijvak met een ritssluiting. In dat vakje een pistooltje. Het glinstert, lijkt van zilver. Speelgoed is het zeker niet. ´´Ik verdedig zware jongens``, legt Magda uit, ´´het is zuiver zelfbescherming. Het is licht en trefzeker op korte afstand.`` Ze zegt dat ze het pistool nimmer heeft gebruikt. ´´Gloednieuw``, lacht ze.
De advocate heeft een goede praktijk. Ze haat de papieren romslomp. Magda is veel tijd kwijt aan het copiëren, invullen en opsturen van allerlei paperassen. Ze houdt liever van het persoonlijke contact. De kleine vrouw gaat voor niemand opzij. Haar mond gaat open en vervolgens ook alle deuren. ´´Ik duld geen nee. Dat moet, anders kom je er niet door. Je kunt hier zomaar opgesloten worden voor vier maanden na het stelen van een pak koffie, terwijl zware criminelen na een moordaanslag na een paar dagen cel weer fluitend op straat rondlopen.`` Ook Magda heeft een vrouwelijke hulp in de huishouding. Zeg maar gerust: hulpen. Op jaarbasis minimaal zes. Dat is erg veel. Om de haverklap wijst Magda er weer één de deur. ´´Wegwezen jij, jij deugt niet.``
Magda zegt dat het niet aan haar ligt. Ze heeft het grootste gelijk van de wereld, maar maakt het zich moeilijk. Ze neemt verschoppelingen in huis, meisjes die op straat wonen, die mishandeld zijn, dat soort types. Het is het sociale van Magda, ze kan het niet laten. De meisjes hebben geen enkele opvoeding genoten en komen terecht in een paleis. Een telefoon, veel kunst, zilver bestek, kristallen glazen. Valt de maandelijkse telefoonrekening in de bus, is die immens hoog. Heeft de huishoudhulp uren gebeld. Groot festijn in huis, waar zijn die zilveren lepels nou gebleven? Magda naar het kamertje van het hulpje, het is gebruikelijk in Brazilië dat huishoudsters inwonen, keert wat tassen om en ja hoor, daar zijn de lepels. En daar gaat weer een hulp.
Neem nou niet iemand van de straat, raadt de kenniskring Magda aan. ´´Ja ja, ik zal eraan denken``, zucht ze en slaat de goed gemeende raad direct weer in de wind. Ze is er iedere keer steevast van overtuigd dat ze nu de goeie heeft uitgekozen. Ze vangt iedere keer bot. Maar het siert haar, ze doet alles voor de meisjes. Naar de dokter, kleren, sieraden, lekker eten. Het moet haar maandelijks een fortuin kosten. Buiten die telefoonrekeningen.
Omgaan met Magda betekent ´never a dull moment`. Ze verrast altijd. Belt ze op. ´´Zeg, heb je al een dvd-speler? Of een kleine kleurentelevisie? Ze zijn als nieuw. Ik heb toevallig het een en ander over, je kunt het zo krijgen. O ja, er is ook een grote barbecue.``
Toevallig het een en ander over? Niks daarvan. Als Magda een zwaardere crimineel verdedigt, gaat haar uurloon subiet omhoog. Zonder scrupulus. ´´Ik ben goed in de rechtszaal, het zijn dieven, ze moeten maar dokken``, legt ze in kleine kring uit. Maar criminelen zijn niet gek, ze houden bij hoog en laag vol dat alle centen met de noorderzon zijn vertrokken. ´´Daar trappen we niet in``, zegt Magda dan, ´´betalen!`` Snel komt het tot een compromis. Geen baar geld, dan maar goederen. En zo verhuizen dure elektrische apparatuur van crimineel naar advocate.
Magda, die zijn van diefstal afkomstig. Of gekocht met ´crimineel geld`. Jij bent een heler! Ze lacht haar spierwitte tanden bloot. ´´Dat interesseert me niets. Die spullen komen nooit meer bij de rechtmatige eigenaar terecht. Hij moet aankoopnota´s tonen. Die bewaart vrijwel niemand of raken zoek. Bewijs maar eens dat het jouw tv is. De goederen worden in beslag genomen en verdwijnen op mysterieuze wijze. Kan ik ze beter nemen, niet? Ik werk er tenminste voor en doe anderen een groot plezier. Je moet trouwens snel je keus maken, er zijn meer gegadigden. De kleurentelevisie of toch die grote barbecue?`` Nou ja, geef dan die barbecue maar.