Concurrentie (3)

Brazilie is een religieus land. Overwegend katholiek, maar de evangelisten zijn in opmars. In middelgrote en grote steden bezitten ze in de centra grote tempels, waar voorgangers of pastors het evangelie toeschreeuwen aan soms wel drieduizend gelovigen. In de wijken worden kerkjes gebouwd. Klein, leeg van binnen, slechts enkele houten banken, een geluidsinstallatie en op een podiumpje een lessenaar. Daarachter de pastor. Tijdens diensten staat de deur wijd open en zijn de ruggen van de kerkgangers zichtbaar. Geen misverstanden. ´´Wie is de vijand, wie!?´´, schreeuwt de pastor. De volgelingen schreeuwen terug: ´´Satan!´´ De pastor heft de handen ten hemel. ´´En wie zal ons beschermen?!´´ De kerkgangers: ´´De heer Jezus Christus!´´ De pastor is tevreden: ´´Halleluja! Halleluja! Ban de satan!´´
Een keer per jaar, op Eerste Paasdag, ontmoeten de katholieken en de evangelisten elkaar in een rechtsstreeks duel in mijn wijk in Goiania. Twee uur voor dat duel zit ik al op een terras tegenover een dan nog gesloten evangelisch kerkje. Ik moet het beste tafeltje hebben, helemaal vooraan, vlakbij de weg. Een koude pot bier en gefrituurde kippenvleugels met hete peper zijn besteld. Ik ben er klaar voor.
Daar komt de voorganger aan. Keurig in het zwarte pak, met dito stropdas. Hij opent de deur van zijn kerk, zet de geluidsinstallatie aan. Langzaam stroomt het kerkje vol. De pastor begint de dienst en ik kan amper meer genieten van de mooie muziek op mijn terrasje.
Nog even wachten. In de verte is de tegenstander zichtbaar, in vorm van een katholieke processie. Een open kar met een priester erop die via een microfoon de gelovigen toespreekt. Die gelovigen hebben aangestoken kaarsjes in hun handen en schuifelen langzaam en zwijgend achter de kar aan. Om de paar honderd meter stopt de processie en prevelt de priester een gebed. ´´Amen´´, is het gedweee antwoord van de katholieken.
En dan gebeurt het. Op het moment dat de processie het evangelisch kerkje passeert, wordt halt gehouden. Tijd voor een gebed. De open kar met priester in vol gewaad staat precies voor de kerk van de evangelisten. Wie het ziet, is enkel de pastor achter zijn lessenaar. De priester begint het gebed. Het signaal voor de aftrap. De pastor vertrekt geen spier, geen van zijn volgelingen draait zich om. Maar de pastor draait wel wat aan de volumeknop van de microfoon. ´´Wie de satan kent, en wie niet, moet zich voorbereiden op straf van de heer!´´ De bal ligt nu bij de priester. Die kijkt op zijn manier strak vooruit, naar zijn gelovigen. Natuurlijk heeft ook hij al aan zijn eigen volumeknop gedraaid. ´´Maria, moeder van God...´´, wordt zijn gebed inhoud gegeven. Oei, daar moeten de evangelisten niks van hebben, van die Maria. ´´We zijn alleen trouw aan de heer´´, weet de pastor beter. Dat zal je gedacht hebben, is van het gelaat van de priester af te lezen. Hij countert: ´´Wij zullen altijd blijkgeven van onze trouw aan onze Maria´´. Prachtig. En daarbij is het verbazingwekkend hoe kleine geluidsinstallaties erin slagen om zovelen decibels te produceren.
Er wordt nog wat heen en weer gebeden en het duel is ten einde, voor twaalf maanden. Weer een gelijkspel. De processie zet zich langzaam in beweging. De rest van de katholieke sliert passeert nu het kerkje. En opnieuw: niemand kijkt maar even om, op of naar elkaar. In de kerk en op straat.
De kippenvleugeltjes zijn koud geworden, het bier warm. Wat een krankzinnig tafereel toch, katholieken en evangelisten die woordelijk strijden om de hoogste eer. En onze lieve heer? Zou hij het nou zo bedoeld hebben?