Verslaafd (5)

Ze is om op te vreten. Amper anderhalve meter lang, broodmager en een gezichtje dat louter uit rimpels bestaat. Ze moet bijna tachtig jaar zijn. Iedere ochtend loopt ze op sandaaltjes met ferme pasjes door haar wijk in Goiania. Met een te lange en te wijde rok om haar middel geknoopt, ook gerimpeld en donkerblauw. Ze heeft nog zo´n rok, zelfde snit, maar wit. Een verschoten viesbruine blouse, met hier en daar een knoop, completeert haar tenue.
Wat haar speciaal maakt, zijn haar ogen. Diep weggezonken, bijna onzichtbaar, maar fel blauw. Lichtjes. Ze kijkt ermee de wereld in met een verbazing of ze alles voor de eerste keer in haar leven ziet. Ze praat met niemand. Dat is opmerkelijk in een land, waar iedereen met iedereen kletst.
Maar ze heeft geen tijd. Geen prullenbak, plastic vuilniszak en kartonnen doos met afval ontgaan haar. Blikjes, plastic en oud ijzer moet ze hebben. Dat brengt geld op. Ze doet haar buit in een grote doorzichtige plastic zak. Is die zak vol, dan verdwijnt ze uit het straatbeeld.
Waarom, ik weet het niet, maar het vrouwtje integreert me. Wie is zij en waarom is ze zo gefixeerd op afval? Op een ochtend besluit ik haar te volgen. Op afstand. Af en toe stopt ze. Moe? Ze kijkt voor zich uit en even achterom. Net alsof ze op iemand wacht en dat die iemand er zo aan zal komen. Maar er komt niemand.
Ze vervolgt haar weg. De zak is vol. Ze slaat een zijweggetje in en nog een. Ze stopt voor een huisje. Ze doet de poort van het oprijpad open en sleept de zak naar binnen. Mijn God! Haar voortuintje is een al vuilnisbelt. Maar niet alleen daar, naast haar huis liggen ook bergen plastic flessen, aluminium blikjes en kartonnen dozen. Ze leegt de zak en steekt een sleutel in haar voordeur.
Ik draai me om en loop weg. Op dat moment word ik op mijn schouders getikt. Een jongen spreekt me aan: ´´Wie ben je en wat doe je hier? Kom je voor het oudje? Ze is thuis hoor. Ga maar naar haar toe, ze zal het fijn vinden, ze krijgt nooit meer bezoek en is erg alleen.´´
Nooit meer bezoek? ´´Nee``, legt de jongen uit, ´´al zeker tien jaar. Ik ben haar buurjongen, ken haar goed. Ze was getrouwd, heeft kinderen. Een van hen is advocaat of dokter. Buurvrouw was in die tijd erg dik en besloot af te vallen. Haar dokter adviseerde te gaan lopen, elke dag een stukje. Goed voor de gezondheid. Dat deed ze. Op een dag kwam ze thuis met wat lege aluminium blikjes. Niet veel. Zo is het begonnen. Ze nam steeds meer mee. Het werd een troep van jewelste rond haar huis. Je hebt haar achtertuin nog niet gezien. Af en toe kwam een opkoper langs om wat mee te nemen. Die komt nog steeds. Haar man kon het niet meer aanzien en verliet haar. Ook de kinderen bleven weg. Het is van kwaad tot erger geworden. Ze was al lang afgeslankt, maar ze is blijven lopen en blijven zoeken naar afval. Je ziet haar alleen maar ´s ochtends? Ze gaat ´s avonds laat ook op pad. Het houdt niet op. Met het geld dat ze heeft verdiend, heeft ze inmiddels haar hele huis gerestaureerd. Gek is ze niet, zonderling wel. Op zichzelf, dat ook. Buren hebben amper contact met haar, maar ik ben er zeker van dat iedereen welkom is. We zijn inmiddels gewend aan die troep en klagen niet. Ze kan er niks aan doen, zeggen we tegen elkaar, ze is gewoon verslaafd aan afval.´´