Bordelen (14)

Braziliaanse bordelen verschillen enorm van elkaar. De vrouwen die er werken ook. Officieel is prostitutie nog steeds verboden bij wet. Maar ach, de wet.
Sjieke nachtclubs zijn te vinden aan autosnelwegen, ver buiten de stadscentra. Maar er zijn er ook in betere wijken van metropolen als Sao Paulo en Rio de Janeiro. Slechts gefortuneerde Brazilianen bezoeken deze nachtclubs. Het is enorm duur. De klant betaalt voor alles. Parkeren van de auto, entree, drankjes, hapjes en uiteraard de seks. De prijzen liegen er niet om. Een flesje bier kost snel vijf tot zes keer meer dan in een normaal café. Dat is duur voor de gemiddelde Braziliaan. Natuurlijk drinkt het meisje mee. De club houdt er verschillende manieren op na om de klant nog meer geld uit de zak te kloppen. Is de keuze gevallen, dan kan de klant de juffrouw meenemen, maar hij moet eerst de nachtclub een fors bedrag betalen om haar als het ware vrij te kopen. Daarbij komen de kosten van een seksmotelletje, die zij natuurlijk uitzoekt, en het verblijf met de prostituee.
Er zijn nachtclubs met eigen slaapkamertjes. Een mooie club in Rio de Janeiro, niet zo gek ver weg van het strand, heeft het volgende bedacht. Bij binnenkomst betaalt de klant entree en een vast bedrag voor de seks, houdt het op zo´n driehonderd euro. Daarna krijgt hij een badjas en een handdoek, want de club is er een in de vorm van een sauna. Kleren en persoonlijke bezittingen in een kluisje, armbandje met sleuteltje om de pols. Nummer van sleutel is ook nummer van drankrekening. Op de begane grond bevinden zich sauna en zwembad, daarna trappetje op, waar de zaal is met een live bandje, grote bar, zitjes en tafeltjes. En de meisjes. De regel is: seks hoeft niet, geen juffrouw, helft van die driehonderd euro terug.
Ik ben er geweest, het is mijn favoriete bordeel niet. Hoewel het goed is georganiseerd en de vrouwen zonder meer bloedmooi zijn, is het me te steriel. Iedereen kiest een meisje uit, vooruitbetalen is slim bedacht. Toch al gedokt, profiteren maar, luidt het motto. Anderzijds, de meisjes zijn zo aantrekkelijk dat na een paar drankjes, een dansje en een praatje het woord weigeren niet meer in de mens opkomt. Na seks in het slaapkamertje verdwijnt de juffrouw via een andere deur en komt niet meer terug in de club. Ook slim. Ze heeft haar werk gedaan, is vrij. En het voorkomt aanvaringen tussen een nieuwe en oude klant van hetzelfde meisje. Maffe club, oudere piemelnaakte mannen met een spierwitte badjassen, rondlopende obers in pak met vlinderdasje en waanzinnig sexy geklede meisjes.
Die nacht ging ook ik voor de bijl. Het meisje kwam uit Salvador, hoofdstad van de noordelijke staat Bahia. Zei ze. Het was lekker, beetje kort, dat wel. Terug naar de bar en drankje besteld. Mijn oog viel op een juffrouw van in de twintig, beetje mollig en met een werkelijk adembenemend mooi koppie. Maar ik had én geen fut meer én wilde niet nog eens 150 euro voor een klein uur seksplezier betalen. Ik scheurde een stukje van een bierviltje af en vroeg aan de dame in kwestie of ze een oogpotlood had. Ja? Schrijf nummer van je mobieltje op, dan gaan we morgen een hele dag feestvieren. Eten, drinken en vrijen op het strand. Dat leek haar een goed idee, maar ik moest weten dat dit ten strengste verboden is. Als de obers het zien, wordt ze onmiddellijk uit de club verwijderd, komt op een zwarte lijst te staan en kan een baantje in een sjiek bordeel schudden. Het is aan u, liet ik haar weten. Ze nam de gok, het viel niet op, en we hebben een prachtige liefdesdag gehad, die de helft kostte van wat ik die avond in een paar uurtjes in de club had uitgegeven.
Naast de peperdure nachtclubs bestaan er talloze bordelen en bordeeltjes voor de gewone man. Het heet geen bordeel, het heeft de naam van een bar. Het bier is een beetje duurder, de vrouwen zijn natuurlijk niet de allermooisten. Seks is goedkoop, het is aan te raden zelf een goed condoom te kopen. Even opletten of er niet te veel schorriemorrie binnen zit. Dat is alles. Het is er meestal erg obscuur, de toiletten kunnen een luchtje hebben, maar het leeft. Bijna altijd staat er een muziekmachine, een soort jukebox, waar je met veel moeite biljetten in duwt en vervolgens een paar nummers mag uitkiezen. Die jukeboxen begeven het om de haverklap.
In mijn favoriete ´bar´, niet zo gek ver weg van mijn huis, komt enkele minuten na weer eens een weigering van de jukebox een oud mannetje aangesneld. Goedkoop en slecht zittend pak, hier en daar zonder knoop, zwart piekhaar. Hij bekijkt de jukebox alsof-ie voor de eerste keer in zijn leven met zo´n ding wordt geconfronteerd, pakt een schroevendraaier, steekt die in de machine. Nog een paar gemikte klappen en ja hoor, de lichtjes springen weer aan. U kunt weer kiezen, wel opnieuw biljetten invoeren alstublieft.
De vrouwen zijn normaal gekleed. Geen sexy pakjes. Ze drinken mee, maar dat kan wel leien voor die prijs. Twee jaar heb ik ´mijn bar` bezocht. Dat had maar één reden: Edna. Ze was de een van de oudste vrouwen daar. Eind dertig. Zei ze. Maar ze was ouder, zeker weten. We hebben nooit seks gehad. Ik mocht deze vrouw vanaf het eerste bezoek en er ontstond een innige vriendschap. Ze vertelde frank en vrij over haar leven. ´´Ik zit twintig jaar in het vak, heb met duizenden het bed gedeeld. Een orgasme? Met klanten? Nooit. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor de laatste keer ben klaargekomen. Vingeren? Geen zin in. Nooit verliefd geweest, ook niet buiten het werk. Ik ben erin gerold en blijven plakken. Vraag me niet waarom, ik zou het antwoord niet weten. Het geld is goed, de baas ook. Soms vervelende klanten, maar dat went. Ongelukkig ben ik niet. Gelukkig is een ander woord.`` Ik merk op dat ze de jongste niet meer is en dat mannen niet meer in een rij voor haar staan. Haar gifgroene ogen lichten op en ze geeft me een zacht klapje in mijn gezicht. ``Je bent me een mooie. Bedankt schat.´´ Ze lacht. ´´Jij mag het zeggen, het is waar. Ik merk het aan mijn portemonnee. Maar ik heb ervaring en dat vinden mannen lekker.``
Ik heb gedurende twee jaar eens in de twee à drie maanden Edna op haar werk bezocht. Nooit kon ik haar betrappen met een klant. Ik kocht zeep, shampoo, lippenstift en oogschaduw voor haar. Na overhandiging knuffelde ze me bijna dood en vervolgens werden we samen afschuwelijk dronken. Ze vertelde me de laatste roddels over de andere meisjes in de club. Beetje afgunst, dat wel, maar het waren prachtige anecdotes, aangedikt, waar of niet. Ik vertelde haar over mijn stuk gelopen huwelijk. Soms huilden we samen. Stilletjes, om het leven, straalbezopen.
Het is alweer ruim vier jaar geleden dat ik Edna voor de laatste keer heb gezien. Ze was ineens verdwenen, niemand wist waarom en waarheen. Ik heb het zo gelaten, niet eens navraag gedaan. Sindsdien heb ik geen bordeel meer bezocht. Niet opzettelijk, een vrouw versieren in Brazilië is nu eenmaal niet zo moeilijk, dat kan op straat, in een supermarkt, op het strand, in de bus. Bordelen? Het ging me meer om de spanning. Nu ik dit verhaal schrijf, bekruipt me een vreemd gevoel. Verdomd, ik ben weggebleven om maar één reden: eerbetoon aan die ouwe gouwe lieve Edna.