Vijf Goede Motieven (48)

Ze zijn twee jaar gelukkig getrouwd. Rosivan en Givanildo Rodrigues, beiden 33 jaar, wonen in de afgelegen Braziliaanse staat Rondônia. Helemaal in het zuidwesten, grenzend aan Bolivia. Zij maakt kleren, hij is monteur. Hij verdient ruim drie minimum-salarissen per maand schoon. Dat komt omgerekend neer op zo´n 780 euro. Geen vetpot, maar er is goed van te leven met zijn tweeën. Zeker omdat zij ook bijklust.
Een gelukkige tijding bereikt het paar in februari dit jaar. Rosivan is zwanger van haar eerste kind. Alles goed, alles gezond. De eerste echografie is in maart. Een eerste schok. Het is een drieling. Twee maanden later de tweede echo. Een tweede schok. Gefeliciteerd, het zijn er vier. De moederkoek is nog niet op, want bij de vierde echo komt nummer vijf in beeld. Drie jongetjes, twee meisjes. ´´We zijn ons een hoedje geschrokken, maar we zijn wel erg gelukkig``, laat de kersverse mama van de nog ongeboren vijfling weten aan de pers.
Na ampel overleg pakt Rosivan haar boeltje en verhuist naar Aparecida de Goiãnia, dat tegen de hoofdstad Goiãnia van de staat Goiás ligt. Dat is niet direct naast de deur, toch gauw ruim tweeduizend kilometer noordoostelijker. Maar mams en vijf broers van haar wonen in Goiãnia en omstreken en die kunnen mooi hulp bieden. Manlief blijft achter, iemand moet de centjes verdienen. Givanildo is ook bang dat hij zijn baan voorgoed kwijtraakt als hij met zijn vrouw meegaat. De zwangere Rosivan komt aan in Aparecida en trekt in bij zus Delmária.
In de nacht van woensdag 8 op donderdag 9 september tegen twee uur verliest de moeder te veel vocht. Ze is dezelfde woensdag nog op de zoveelste controle geweest en gewoon naar huis gestuurd. Het kan verkeren. Snel gaat het met familie in een auto naar het ziekenhuis Hospital Materno-Infantil in Goiânia. Het gezelschap krijgt hulp van de militaire politie, die met sirene en zwaailicht voorrijdt en de weg vrijmaakt. Vijf dokters en vier zusters vangen Rosivan op. Nog eens tien chirurgen reppen zich naar het ziekenhuis. Ze hadden vooraf laten weten, als het zover is, bellen. Het is na zeven jaar de tweede keer dat een vijfling wordt gehaald op hun werkplek. Dat willen de heren niet missen.
Alles gaat van een leien dakje en tussen precies 06.27 en 06.31 uur zien de vijf het levenslicht. Via een diepe insnede in de buik worden ze gehaald, wat normaal is in Brazilië. Wel te vroeg, al na dertig weken en zes dagen. De vijf wegen tussen de 860 en 1250 gram en zijn tussen de 36 en 39 centimeter groot. Grote bezorgheid is er om de kleine en zwakke longetjes van de baby´s. Drie moeten aan een ademhalingsapparaat. Gelukkig, allen ademen rustig, de vooruitzichten zijn goed. Bij de laatste vijfling in Goiãnia, in april 2003, overleed de laatst geborene na negen dagen, juist vanwege ademhalingsproblemen.
Het blijft de komende dagen dus spannend. De moeder maakt het uitstekend. De trotse vader ook. Hij boekt haasje-repje een vlucht naar Goiãnia en komt donderdagmiddag aan bij het ziekenhuis. De gehele familie bijeen en gelukkig.
Maar veel tijd om gelukkig stil te staan bij de geboorte heeft het echtpaar niet. Een monteur, werkzaam in een uithoek van het land, kan nooit in zijn eentje de kost verdienen voor een vrouw, vijf kinderen en zichzelf. Luiers, melk, kleertjes, wasmiddel, hoge energie- en waterrekeningen, wie moet dat betalen? Het antwoord is kort en krachtig: onmogelijk, het is in Gods hand. Daarbij, de familie heeft niet eens een woning.
Maar de start mag er zijn. Nog niet beseffend van het leven op deze aarde, hebben de vijf baby´s hun mama en papa alvast gezegend met heel wat presentjes. Een zwager van de vader laat weten dat nadat het nieuws van de vijfling-op-komst de ronde deed, er een baan beschikbaar kwam voor Givanildo in Goiãnia. Dat is een present, want hij en zijn vrouw willen graag in de stad blijven. Niet alleen vanwege de familie, ook vanwege de faciliteiten die Goiãnia nu eenmaal biedt op het gebied van bijvoorbeeld de medische zorg.
Het is slechts het voorspel. Mams en paps worden uitgebreid voorgesteld op de regionale televisie. Mams vertelt dat ze iedere steun in welke vorm dan ook kan gebruiken. Een vijfling is geen alledaagse gebeurtenis. Toch? Helemaal waar, vindt fabrikant Sapeka. Die is erg begaan met het echtpaar en geeft vijf wiegen en tienduizend luiers weg. Zomaar? Nou ja, het bedrijf verdient wel gratis publiciteit. Wat zou trouwens duurder zijn? De kostprijs van tienduizend luiers en vijf wiegjes of een week lang televisiereclame?
Muggeziften, sorry. Belangrijker is dat het echtpaar en de vijf baby´s worden geholpen. Nog een initiatief. Van Sicoob en CDL in Goiãnia. Dat zijn afkortingen van organisaties van grote en kleine middenstanders. Ze zijn gebroederlijk een campagne begonnen, onder de naam ´Vijf Goede Motieven om te Geven.` Met de gedachte om nieuwe inboedel, kleren en voedsel te kopen. Geld zal ongetwijfeld binnenstromen. Brazilianen zijn idolaat van kinderen en begaan met het lot van jonge moeders, zeker als het gaat om de geboorte van meerlingen. Het is niet de eerste keer dat zo´n ´inzameling´ wordt gehouden. Zeker is dat de centjes worden uitgegeven in winkels en grootwinkelbedrijven, die toevallig onder de paraplu schuilen van genoemde organisaties. Nogmaals, een kniesoor die daar op let.
De verschillende regionale televisiejournaals, toevallig vijf in totaal, verzorgen deze dagen reportages over de vijfling en hun ouders. Aan het einde van elke reportage doet de presentator steevast deze oproep. ´´´Help deze mensen. Vijf in één keer, zeg nou zelf, het is niet niks. Alles is welkom. Help.`` Echter, de donaties duren geen leven lang. Moeder en vader gaan een drukke en zware tijd tegemoet. Ze zijn en blijven afhankelijk van hulp en belangrijker, van een goede verstandhouding met familie en vrienden. Het is voor hen te hopen dat die goede verstandhouding lang duurt.
Eén grote klus is geklaard. Het verzinnen van namen voor de kinderen. Amanda, Jéssica, Gustavo, Guilherme en Lucas zijn het geworden. Het is in Brazilië normaal dat zodra de echo het geslacht van de baby toont, de ouders dat willen weten. Snel wordt een naam bedacht. Iedereen krijgt onmiddellijk te horen of het een meisje danwel een jongetje is. Met de naam erbij. Slechts een kleine minderheid wil het niet weten, in tegenstelling tot Nederland.
Ik heb die Hollandse mentaliteit altijd al grote onzin gevonden. Het is veel leuker om het direct te weten. Je kunt in Brazilië aan elke vrouw in verwachting persoonlijke vragen stellen. Dat vinden ze maar wat leuk. Hoeveel maanden? Alles goed? Jongetje of meisje? Naam? Antwoorden worden altjd gegeven, tot aan medische gegevens toe. Ouders hebben maanden voorpret en kunnen de juiste babykleertjes al kopen. Moeder kan in het openbaar haar kindje in de buik aanspreken met haar of zijn naam en familie en vrienden kunnen op de vrouw af vragen of Jéssica of Gustavo al flink aan het trappelen is in de dikke buik van mama.
Eerlijkheidshalve moet worden aangemerkt dat Brazilianen doorgaans super nieuwsgierig zijn. Die wachten geen negen maanden op het juiste geslacht van de nieuwkomeling. Absoluut geen geduld. Rosivan en Givanildo Rodrigues moeten daarentegen wel geduld en ook kracht opbrengen. Niet alleen voor de komende dagen, maar voor de komende jaren. En goede hoop hebben op wat de toekomst zal brengen. In ieder geval hebben ze Goede Motieven voldoende. Vijf maar liefst.