Prettige vakantie (140)

Het is heet en droog in mijn woonplaats Goiãnia, het centrale westen van Brazilië. Precies twaalf uur ´s middags op woensdag 29 juni 2011. Een kleine zeven uur te gaan. Dan stappen mijn vriendin en ik de bus in op weg naar het duizend kilometer noorderlijk gelegen Palmas, de hoofdstad van Braziliaans jongste staat Tocantins (foto boven). Waar het nog heter, nog droger is. Maar waar heel veel water is. Rio Tocantins bijvoorbeeld, beetje Amazone. En het is winter in Brazilië en vakantietijd, dat komt mooi uit. Het waterpeil van de rivier is laag, er vallen zandbanken droog (foto onder, daar gaan we zeker heen). Stranden worden ze genoemd. Bewoners en toeristen profiteren er volop van. Houten barakken verschijnen op de stranden, alsmede restaurants, bars en podia. Live muziek, barbecue en cachaça, de Braziliaanse variant van de Nederlandse jenever.



Geen computer, geen radio, geen televisie, geen krant, geen tijdschrift. Gefluit van exotische vogels, ´s nachts gezoem van steekmuggen en stemgeluiden van mensen, die praten, zingen, dansen, eten en drinken. Vooral praten, vooral drinken. Wij gaan eerst op bezoek naar de ouders van vriendin, in een buitenwijk van Palmas. Dat is traditie. De lieve mensjes zijn rond de tachtig en zien uit naar onze komst. Broer van lief past op een groot huis aan een strand van Rio Tocantins. Het huis is van zijn rijke baas. Hij is er moederziel alleen. Natuurlijk zegt baas: je mag mensen uitnodigen hoor, als je maar op ons huis past. Dat is wat anders dan een houten open barak met een leeglopend luchtbed, 24 uur per dag dronken gelal van pubers en de onvermijdelijke zwarte wolken muggen, die op zoek zijn naar een liters mensenbloed. Plassen en poepen daar doen de mensen in het oerwoud, dat grenst aan de zandbanken. Ik doe het op een verscholen plekje in het water. Dat wil zeggen, deed. Want het blijkt dat een open plasbuis en/of anus hele kleine wormen uitnodigen om zo het mensenlichaam binnen te dringen. Ik denk, dat is een geintje. Dat is het niet, ze bestaan echt, nestelen zich en produceren er nakomelingen. Voortaan in het oerwoud naar de toilet, waar ik altijd precies in een mierenhoop plaatsneem. Gokken op beetje meer geluk ditmaal.
Een maandje geen blog over Brazilië. Verdraaid nog aan toe. Volop nieuws en wetenswaardigheden om over te schrijven. Die onderwerpen blijven liggen. Neem de WK in 2014 en de Olympische Spelen in 2016 in Brazilië. De Braziliaanse Tweede Kamer neemt een wet aan, na lang steggelen. Het gaat over aanbestedingen van werk aan (nieuwe) stadions voor die WK en accommodaties voor de Spelen. Kosten rijzen de pan uit, Brazilië zucht en zweet. De wereldvoetbalbond FIFA en het Internationaal Olympisch Comité draaien duimschroeven aan. Het vlot van geen meter en er moeten aanpassingen komen. Brazilianen klagen.
Gemeenschapsgeld naar super-de-luxe-stadions met prijskaartjes van ettelijke honderden miljoenen reais, terwijl er een schrijnend gebrek is aan dokters en medicijnen in staatsziekenhuizen. Waar nog steeds mensen tevergeefs in afwachting van medische hulp in overvolle gangen sterven. Meer. Complete woonbuurten met straatarme mensen moeten wijken rond WK-stadions, noodzaak vanwege veiligheid en aan- en asfvoerwegen. Protesten alom.
De eerste homohuwelijken in Brazilië. Deze week. Een dames- en een mannenstel. Halleluja. Een rechter in de staat Goiás weigert pertinent een homohuwelijk af te sluiten. In strijd met de grondwet, zegt die complete gek. De nieuwe Braziliaanse wet is nog heet van de naald, maar watertje dicht. Ook homoseksuelen hebben in Brazilië (eindelijk) dezelfde rechten als heteroseksuelen als het gaat om bestendiging van een relatie. Het mag in de krant en daar staat het dan ook breeduit.
Nog eentje, ´in het kort`. Bebel en Adriana op bezoek in ons huissie. Twee meiden, wereldmeiden. Een stel ook. Adriana heeft een neef. Max Landers Silva Barbosa, dertig jaar. Hij werkt al jaren in Londen. Bij de voetbalcub Arsenal (foto boven, Max in the hall of fame of Arsenal). Snel en op de valreep vandaag contact met hem, via Facebook. Vluchtig. Bij terugkomst uit Tocantins een blog over hem. Een Braziliaan, gek van Flamengo, dé volksclub van diens vaderland, die achter de schermen bij Arsenal werkt. Wat hij precies doet, ik weet het niet. Iets in de beveiliging, iets met onderhoud van het stadion. Hier moet ik meer van weten, komt goed.
Het is welletjes. Half twee in de middag. Vriendin zit bij de kapster. Daar had ze alle tijd voor de afgelopen dagen, maar het gebeurt uiteraard op het laatste moment. Ach, waarom niet, het is vakantie. Volle busstations, mensen nog opgewekter dan normaal. Brazilië trekt er op uit. Wij dus ook. Als ik terugkom, wacht een sollicitatiegesprek in Belo Horizonte, de hoofdstad van de staat Minas Gerais. Op het kantoor van de Braziliaanse ChildFund. De internationaal actieve organisatie ChildFund werft fondsen via donateurs om daarmee kinderen in achterstandsdelen in de wereld een beter bestaan te geven (foto links). Vergeef me, een beetje reclame maken voor mijn eventueel toekomstige werkgever mag toch wel? Surf op het web naar ChildFund en kijk eens wat ze waar doen.
Schreef ik niet dat het welletjes is? Basta nu. Op naar koele duiken tijdens hete dagen, op naar hete gesprekken tijdens koele nachten. Prettige vakantie aan allen.