Het politiek linkse en uitstekende Braziliaanse maandblad Forum publiceert een lang en goed verhaal over homofobie op scholen. Toevallig een dag nadat op Het andere Brazilië aandacht aan homohaat en de nare gevolgen ervan wordt besteed (nummer 119). Vandaar een toevoeging. Het verhaal is van de hand van Brunna Rosa. Zij haalt een op zich gedateerd onderzoek van stal. Dat onderzoek is van 2004, gedaan door Unesco onder 16.422 leerlingen, 3.099 leraren en 4.532 ouders van leerlingen in dertig hoofdsteden van Braziliaanse staten. Het blijft echter actueel en onderstreept een zo goed als verboden onderwerp in en rondom de school: de verschillen tussen diverse seksuele voorkeuren, aldus Rosa. Ze schrijft over het bestaan van de vooroordelen en de verspreiding van homofobie. Het Unesco-onderzoek wijst verder uit dat 25 procent van de leerlingen liever geen homoseksuele klasgenootjes om zich heen willen en 35 procent van de ondervraagde ouders houden niet van homoseksuele leerlingen in klassen waar hun kinderen zitten. Bijna zestig procent van de leerkrachten zegt niet over informatie te beschikken om een les over homoseksualiteit te geven. In individuele gesprekken laten veel docenten echter doorschemeren ´het onderwerp` liever niet te willen aansnijden in de klassen. ´En zo worden verschillen tussen leerlingen totaal genegeerd`, aldus Rosa, die geen blad voor haar mond neemt. ´Deze ommissie zorgt voor een verdere banalisering van vooroordelen en discriminatie.` Dik in orde Rosa.
Homo´s in elkaar meppen, is niet zo´n ernstig delict, vinden ondervraagde leerlingen. Drugs gebruiken en diefstal is veel ernstiger, vinden ze. Op een ranking over geweld staat agressie tegen homoseksuelen op de laatste plaats.
Maatregelen? Het Ministerie van Educatie in Brazilië financieert de actie Escola sem Homofobia, scholen zonder homofobie.
Onderdeel van die actie is de aankondiging van een serie ontmoetingen in de klas tussen homo-, bi- en transseksuelen en leerlingen. Scholen in Rio de Janeiro krijgen het blad Diversidade Sexual na Escola in de brievenbus. Met daarin teksten en uitleg over homofobie, over diverse seksuele voorkeuren van leerlingen, over acceptatie. Om uit te delen onder de leerlingen. Of het helpt? Het is in ieder geval een begin. Alexandre Bortolini is coördinator van het Projeto Diversidade Sexual. Hij komt aan het woord in het verhaal van Rossa: ´´Ik geloof dat seksualiteit zich meer en meer manifesteert in en rondom de school. Die omgeving is vandaag de dag een plek waar homofobie, seksisme en racisme heersen. Homoseksuelen worden er aan blootgesteld en de school is voor hen synoniem aan een lijdensweg en het ontbreken van respect.``
Een lange weg te gaan. De politiek moet veranderen, zich nog duidelijker en meer uitspreken tegen homofobie, verdere maatregelen nemen, zoals teksten in officiële documenten wijzigen, ruimte geven aan homoseksuelen. Rossa voert Cláudio Alves op. Hij is professor in de biologie. ´´Onderwijzend personeel dient bewust te worden van haar rol in bestrijding van vooroordelen. Wij mogen onze ogen niet meer sluiten. Seksuele voorkeur, geloof, ras en seks zijn niet meer tweederangs onderwerpen binnen de school. Niet minder belangrijk dan rekenen en taallessen. De strijd voor educatie zonder homofobie wordt een lange. Het is de leraar die zijn les stil moet leggen als hij ook maar iets in de klas over discriminatie hoort. We kunnen het niet meer tolereren, we moeten het debat aangaan.``
.png "English"){kind=small}
Wat ben je toch een prima journalist, Norbert. De twee verhalen over homofobie zijn een schoolvoorbeeld van hoe je zoiets goed aanpakt. Compliment.
BeantwoordenVerwijderenIk herken de homofobie in Brazilië ook duidelijk. Ik sprak een keer met een Braziliaanse over de prachtige muziek van Ney Matogrosso, vermoedelijk één van de bekendste openlijke homo's in dit land. Ja, zei ze, de muziek is mooi, maar ik houd er niet van want ik heb een afkeer van homo's en lesbiennes. Anderen laten zich er minder openhartig over uit: ik heb niets tegen homo's, hoor, maar zelf ben ik het allerminst.
Des te eigenaardiger vind ik het dat in mijn stadje Mariana met carnaval grote groepen jonge mannen de straat op gaan in vrouwenkleding en als vrouw opgemaakt. Dat gaat met een expressie waaruit je de indruk zou kunnen krijgen dat ze eigenlijk graag wel een beetje homo of travestiet zouden willen zijn. Maar misschien zit er iets anders achter, dat ik niet doorzie.
De vele telenovela's, waar ik soms iets van meekrijg, lijken homofielen, lesbiennes en travestieten ook grotendeels te mijden. Ik herinner me dat ik eenmaal een vrouw duidelijk als lesbienne zag optreden. Dat zou veel meer moeten gebeuren!
Dank voor het compliment. Ja, het is inderdaad zoals jij het schrijft. Ben ook overtuigd hetero, maar had in Nederland homoseksuelen in mijn vriendenkring. Geheel geaccepteerd. Ik surfde wat op google.nl over homohaat in Brazilië en kwam tegen dat Braziliaanse mannen erg van anale seks houden. Ik heb dat maar gelaten voor wat het is, maar het is waar. Gezien de mooie vrouwenbillen in dit land, wellicht uniek in de wereld. Emancipatie is een vreemd woord hier. Gaat nog generaties over heen denk ik, voordat acceptatie een feit is. Jammer. Verders: Ney Mattogrosso is inderdaad geweldig!
BeantwoordenVerwijderen