Bruno in opspraak 3 (41)

De ex-Flamengokeeper Bruno Fernandes is van zijn voetstuk gevallen. Het idool is geen idool meer, verblijft in een doodgewone gevangenis en draagt doodgewone gevangeniskleren. Rode blouse, rode broek. Gek. Rood is dé kleur van Flamengo. Bezoek van familie mag hij nog niet ontvangen. Geen radio luisteren, geen televisie kijken. Alleen zijn advocaat mag nu en dan naar zijn cel. Het meesterbrein achter een gruwelijke moord op zijn ex-minnares Eliza Samudio (zie Bruno in opspraak 1 en 2) heeft het moeilijk. Hij voelt zich niet goed, heeft last van hoge bloeddruk. Een dokter moet er aan te pas komen om hem te behandelen.
Het bekende televisieprogramma Fantástico op de zondagavond toont een adembenemende reportage over het leven van Bruno, die zo´n 100.000 euro per maand verdiende, een getalenteerde keeper was met een reëel vooruitzicht op een transfer naar een Europese topclub. Hoe kan een 25-jarige professionele sportman zo diep vallen?
Bruno groeit op in de gewelddadige en arme wijk Santa Matilde van de stad Ribeirão das Neves in de staat Minas Gerais. Oma Estela, moeder van zijn vader, ontfermt zich al vroeg over de kleine jongen. Oorzaak? De ouders van Bruno trouwen erg jong en scheiden ook erg jong. Zoontje Bruno wordt aan zijn lot overgelaten. Het gebeurt maar al te vaak in Brazilië en zeker in de sociale onderklasse.
Bij oma heeft Bruno het goed, ondanks de armoede. Hij wordt populair in de buurt, waar geweld, handel in en gebruik van drugs meer regel dan uitzondering zijn. Bruno ontpopt zich als een leider en beschermheer, iedereen toont respect voor hem. Hij is de jongeman die de lijnen uitzet. Toen al.
Bruno zal de vrienden van het eerste uur nooit meer de rug toekeren. Bewijs? Een helikopter landt op de middenstip van het gemeentelijke stadion in Ribeirão das Neves, waar Bruno zijn eerste stappen op een groen voetbalveld zette. Het is vrijdag 11 december 2009. In de helikopter de Flamengokeeper, die de zondag ervoor met zijn team na zeventien jaar weer eens landskampioen van Brazilië werd. De stunt betaalt hij zelf en is een eerbetoon aan zijn maatjes van weleer.
Het zal niet de eerste of de laatste keer zijn dat Bruno terugkeert naar de plek waar hij opgroeide. Altijd is hij er te vinden, altijd zal hij er dure cadeaus weggeven en mensen in nood helpen. Ook dat is Bruno. ´´Hij heeft me eens een ring en horloge gegeven``, zegt een oude vriend in de televisiereportage. Oma Estela wordt ook niet vergeten. Bruno koopt voor haar een huis in een goede wijk in de hoofdstad Belo Horizonte van Minas Gerais. Fantástico wil haar interviewen, maar oma houdt de deur dicht. Ze is niet meer in staat om iets te zeggen voor de camera over haar ´zoon`, ze voelt zich erg beroerd, zo laat ze via een kennis weten.
Bruno begint op 12-jarige leeftijd zijn carrière bij Venda Nova Futebol Clube, een clubje in de periferie van Belo Horizonte. Zijn eerste trainer José Valmir de Menezes van die club herinnert zich het talent nog goed: ´´Hij was altijd het arme jongetje. We gaven hem rijst en bonen, hij had honger en er was geen geld om eten te kopen. Hij maakte nooit problemen, hij was altijd erg rustig.``
Amper zes jaar later is hij het idool bij het professionele Atlético Mineiro in Belo Horizonte, waar hij met succes de goal schoonhoudt. Bruno begint goed geld te verdienen, roem te vergaren en vrouwen te versieren. De problemen beginnen. September 2005: Bruno raakt gewikkeld in een vechtpartij met supporters van Atlético Mineiro. De politie pakt hem op. Een jaar later: Bruno beledigt een grensrechter, verliest een rechtszaak daarover en moet duizenden euro´s boete betalen.
Atlético is niet gecharmeerd van Bruno. Die verkast naar Corinthias in São Paulo, na Flamengo de populairste club van Brazilië. Hij blijft niet eens een week bij Corinthias. Bruno zegt tijdens een obscuur feestje in een nachtclub iets verkeerds tegen de zoon van de directeur van Corinthias. Die komt dat op zijn beurt te weten en het is over en uit met een loopbaan in São Paulo.
Flamengo ziet zijn kans schoon en contracteert de getalenteerde keeper. Hij doet het steeds beter in Rio de Janeiro. Op het veld dan. Daarbuiten hetzelfde liedje: in 2008 een veroordeling tot het kopen van voedselpakketten voor een organisatie die zich inzet voor armen. Reden? Hij mept een supporter in elkaar. En goed. Het gaat door. Bruno komt in onfrisse aanraking met mooie vrouwen, die altijd rond het professionele voetbal in Brazilië hangen en proberen een knappe en vooral rijke speler aan de haak te slaan. In een buitenhuis van Bruno mishandelt een medespeler tijdens weer eens een feestje een van de acht aanwezige vrouwen. Bruno is erbij, doet niets en biedt de vrouw geen bescherming. Dat komt hem duur te staan. Zij stapt naar de rechter. Uitspraak: Bruno moet een maandsalaris boete betalen.
Bruno doet ook domme uitlatingen in de pers. Over vechtpartijen met supporters: ´´Ze zijn van elementair belang, onze supporters, maar ze zijn vaak erg hinderlijk.`` Over geweld tegen vrouwen: ´´Welke getrouwde man heeft nooit eens ruzie, nooit eens een discussie en heft nooit eens een vuist op tegen zijn vrouw?``
Bruno trouwt Dayanna. Ze zijn jeugdvrienden in Ribeirão das Neves. Hij twaalf, zij tien jaar. Het gaat snel. Beminnen, trouwen en samenwonen. Dayanna weet van de escapades van haar man. Maar ze blijft hem trouw. Ze is ook van doodsarme komaf, het is beter zo, dan weer terug te keren naar haar vroegere leventje zonder uitzicht.
Tijdens een televisie-uitzending enkele dagen geleden, toen de oma van Bruno nog wél interviews gaf, zegt ze met tranen in de ogen: ´´Die vrouwen, die zogeheten liefdes van hem, ze klitten aan hem voor zijn geld en vanwege zijn roem. Ik heb het tegen hem gezegd, zij zijn vals. Ook die vrienden deugen niet. Hij wilde maar niet luisteren.``
Het politie-onderzoek naar de zaak Bruno is nog in volle gang. Het lichaam van de vermoorde ex-minnares, of beter gezegd, de resten ervan die als vers maal aan Rottweilers zijn gevoerd, worden naar alle waarschijnlijkheid nooit meer gevonden. Een juryrechtspraak wacht Bruno, het definitieve einde van een groot sportman.
Vragen blijven onbeantwoord. Waarom hebben de professionele voetbalclubs nooit voor een adequate begeleiding gezorgd, terwijl daar aanleiding genoeg voor was? Waarom heeft niemand voortijdig ingegrepen?
Het befaamde bolwerk Flamengo geeft niet thuis. Het heeft de handen van de voetballer afgetrokken en hem zonder pardon uit de club gestoten. Van een hoge top naar een diep dal. Het is zomaar gebeurd. Bruno is zijn eigen milieu nooit ontgroeid. Het is hem niet eens kwalijk te nemen. De uitkomst is wel een erg trieste. En meer, hij zal de laatste niet zijn.