Het andere Brazilië (38)

WK 2010 (10)

´´We moeten opnieuw beginnen. Vanaf nul. We hebben geen contact met welke trainer dan ook als opvolger van Dunga. Maar ik beloof dat aan het einde van deze maand de opvolger bekend wordt gemaakt.`` Ricardo Teixeira windt er geen doekjes om. De grote baas van de Braziliaanse voetbalbond, een echte bobo met buikje en prachtig blauw-grijs haar, blijft kalm. Hij vindt dat Brazilië een voorbeeld moet nemen aan de rivaliserende landen op de WK. ´´Duitsland heeft negen spelers, Ghana elf en Spanje zes spelers onder de 23 jaar. Wij slechts één, Ramirez. Onze selectie was met een gemiddelde leeftijd van 29,3 jaar een van de oudsten van de WK 2010.``
Over het debacle tijdens de kwartfinale tegen Nederland heeft Teixeira een duidelijke mening. ´´We domineerden de eerste helft en kregen de tweede helft te maken met een achterstand. Daar bovenop kwam nog eens die rode kaart voor Felipe. We waren veel te nerveus die tweede helft, geheel onnodig.``
De bobo heeft Dunga met een digitaal kaartje bedankt voor het afgeleverde werk. Geen woord van kritiek. Het staatje van vier jaar Dunga is niet zo slecht: 60 wedstrijden, 42 keer winst, 12 gelijke spelen, 6 keer verlies, een doelsaldo van 127-41, kampioen Confederatie Cup in 2009, kampioen Copa América in 2007, eerste plek in kwalificatie voor het WK 2010 en bronzen medaille op Olympische Spelen in Peking. Maar ja, valt allemaal in het niet. Het WK, daar gaat het om.
Felipe Melo verdedigt zich op Twitter voor de rode kaart. Het arme jong wordt door een natie van 190 miljoen inwoners als dé zondebok gezien voor het verlies van Brazilië. ´´Luister maar me voor mij te beoordelen. Ik heb zeker deels schuld aan de uitschakeling. Maar ik leg me er niet bij neer als zou ik de grote schuldige zijn.`` Bij aankomst van de Braziliaanse selectie in Rio de Janeiro is Felipe Melo door supporters uitgescholden. ´´Dat had ik niet verwacht.`` Hoe verdedigt Melo zich voor zijn agressieve actie op het voetbalveld? Op zijn Braziliaans: ´´Het was God die me heeft genekt.``
Weinig Nederlanders zullen vandaag interesse hebben in wel of niet vluchtgedrag van de uitgeschakelde opponent. Alle ogen zijn gericht op de Halve Finale. De Braziliaanse televisie meldt een tussenstand: 74 procent van ons is voor Uruguay en 26 procent voor Oranje. In Rio de Janeiro bij eredivisieclub Botafogo is de keuze begrijpelijk. Sebastian Ardeu, die de laatste penalty tegen Paraguay nam en scoorde, speelt bij de zuiderbuur van Brazilië. Supporters van Botafogo in het eigen shirt met enorme vlaggen van Uruguay drinkend bij grote schermen op het strand Copacabana. De langharige speler wordt gekke Abreu genoemd, Loco Abreu. Dat hij niet in de basis staat tegen Oranje is een te verwaarlozen detail.
In mijn woonplaats Goiãnia doet niets op straat denken aan een voetbalwedstrijd op een WK. Het is een doodgewone dinsdag tijdens een doodgewone zomervakantie. Het huisje van mijn vriendin loopt langzaam vol met vrienden. Dat wel. Ze willen het meemaken, die gekke gringo die naar de televisie kijkt. Voor of tegen Oranje, voor of tegen Brazilië, het is om het even. Vriendin heeft een vuvuzela gekocht, in het geel. Het is na vier bier verrekte moeilijk om er een mooie bastoon uit te krijgen. Ik zal hem gebruiken, voor de sfeer en vanwege het respect. Bier en wijn staan koud, vriendin is bezig met een koude schotel.
De voorbeschouwing op televisie begint met deze vaststelling: ´Alle sterspelers doen niet meer mee op het WK. Zoals Messi, Kaká, Ronaldo.` Er is meer: ´Het koude Holland gaat een zware wedstrijd tegemoet.` Nou ja, dat valt mee. Giovanni van Bronckhorst kegelt nog niet eens halverwege de eerste helft de 1-0 binnen. ´´Wat gaat Uruguay nu doen?``, zo schijnen televisiecommentatoren zich al te berusten. Uruguay krijgt kansen. Commentaar: ´´Ja, ja, naar voren, speel, speel nu! Als wij toch een beetje creatiever in de aanval waren geweest die tweede helft dan hadden we Holland wel aangekund.`` De gelijkmaker valt. De ´huiskamer` veert op en omhelst me. ´´Wat een blunder van de Nederlandse keeper.`` Rust. Beelden op televisie van feestende supporters van Botafogo op het strand.
De tweede helft. Oranje vecht met zichzelf. Commentaar: ´´Holland is onherkenbaar. Drie verkeerde passes op een rij.`` Zeventigste minuut, Sneijder maakt 2-1. ´´Buitenspel van Van Persie, hij stond in de weg, maar de goal telt.`` En 3-1. ´´Het heeft Uruguay deze WK niet aan geluk ontbroken, maar nu wordt het moeilijk.`` Na de late 3-2 spant het even. De scheidsrechter laat maar doorspelen. ´´Het kan nog, het kan nog.`` Eindsignaal. Het kan niet meer. De ´huiskamer` veert weer op, nu om me te gelukwensen, en verzucht: ´´Waarin wij niet slagen, slaagt dat kleine Uruguay bijna wel in, het halen van de finale.`` De mooiste uitsmijter komt op conto van televisiecommentatoren: ´´Het koude Holland heeft Uruguay een koude douche gegeven.``
Vriendin maakt een heerlijk diner klaar. De gesprekken gaan over de komende presidentsverkiezingen, eind dit jaar. Wijn wordt ontkurkt. Het is hier vijf uur vroeger dan in Nederland, het schemert, de avond valt. Buiten blijft het rustig.
Het dagelijkse regionale sportprogramma begint op televisie. Na korte aandacht voor Oranje wordt overgegaan tot de orde van de dag. De professionele competitie, die loopt in Brazilië van februari tot december, heeft vanwege het WK weken stil gelegen. Mijn cluppie Vila Nova, dat uitkomt in de eerste divisie, speelt het komende weekeinde weer eens in Goiãnia. Een uitgebreide reportage over nieuwkomers en hoe het verder moet met het immer tobbende clubje. Eerste divisie in Brazilië en WK in Zuid-Afrika. Wat is voetbal toch mooi.