WK 2010 8 (36)

Wat een WK-dag! Brazilië speelt, Oranje speelt. En meer: winnen ze alle twee, dan spelen ze vrijdag tegen elkaar in de kwartfinale. Toegegeven, het is geen halve finale of finale. Een kniesoor die daar op let. De stemming in Brazilië? Angst voor Nederland. Of, zoals een oudere Braziliaanse sportjournalist op de televisie het zei: ´´Ik had een voorgevoel dat beide landen elkaar voor de finale zouden ontmoeten. Ik vrees Holland. Eén ding is zeker. Wie deze kwartfinale wint, wordt wereldkampioen.`` Daar houden we de man aan.
Chili? Slowakije? Zowel in het Braziliaanse als in het Nederlandse voetbalkamp wordt met tact gereageerd. Goede tegenstander, gevaarlijk, het wordt geen makkie. Sinds 2006, onder Dunga, speelde Brazilië en Chili vijf keer tegen elkaar. Vijf keer winst voor Brazilië. De laatste overwinning van Chili op Brazilië dateert van 15 augustus 2000, kwalificatie voor de wereldkampioenschappen 2002. Het werd 3-0. Toch een uitlating, van Chili-speler Pablo Contreras: ´´Logisch dat we de kracht van Brazilië onderkennen. Maar we blijven geloven dat we kunnen winnen. We gaan aanvallen en geschiedenis schrijven``, belooft de Chileen.
Brazilië is niet alleen trots op Brazilië. Als het uitkomt ook op het eigen Latijns-Amerika. Als morgen Paraguay van Japan wint, heeft iedere kwartfinale van dit WK een Latijns-Amerikaanse deelnemer. Uruguay en Argentinië zijn al zeker. Verder Brazilië of Chili en dus de winnaar van Paraquay-Japan.
Ingelaste nieuwsuitzending op televisie een uurtje voor Nederland-Slowakije. Het is half elf in de ochtend. De ellende na overstromingen van een grote rivier in Braziliaanse noordoosten houdt aan. Het waterpeil gaat weer stijgen. Laatste stand: 25.000 mensen dakloos. Hulpacties zijn op gang gekomen. De aandacht voor het WK overspoelt de aandacht voor de rampspoed. Reportages van dorpen onder water. Van straten, klaar voor het WK, aangekleed, met vlaggen en al. Ze zijn verlaten, ondergestroomd. De vlaggetjes hangen zielig aan gevels. Huilende bewoners, die zich in het water een weg naar een veilige haven banen. ´´We waren klaar voor het WK, moet je nu kijken``, zegt een desolate zwarte man op televisie.
Einde van de nieuwsuitzending. Terug naar Zuid-Afrika. Voorbeschouwing. ´´Nederland wordt met de wedstrijd sterker. Het maakt geen show, het gaat om het resultaat. Grote spelers in het verleden, Neeskens, Cruijff, Rensenbrink, maar nooit voldoende voor een wereldcup.`` De wedstrijd dan. Oranje wint met 2-1. Geen makkie, inderdaad. Twee levensgrote kansen voor Slowakije. De Braziliaanse analyse is helder: ´´Holland speelt niet groots, maar geconcentreerd. Het speelt gesloten, lokt de tegenstander uit en valt gevaarlijk uit. Robben en Sneijder zijn de twee uitblinkers. Zij maken het verschil. Die twee kansen, ja, als onze aanvaller Luis Fabio ze krijgt, gaan ze er in. Winnen we, dan wordt het vrijdag een zware wedstrijd. Voor beide ploegen.``
Het zal de Oranjefans op het strand Copacabana in Rio de Janeiro vooralsnog een grote zorg zijn. Ze vieren in de hitte de overwinning. Samen met Brazilianen, die al vroeg acte de presence geven om een zo goed mogelijke plek in te nemen bij de grote schermen. Nog twee uur. Een televisiepresentratice moet lachen: ´´Ik hoor net dat het vliegtuig terug naar Brazilië zojuist is geboekt in geval van verlies tegen Chili. Weet je wanneer? Direct na afloop van de wedstrijd.`` Nog één: ´´Weet je wie er fluit? Harold Webb, die Engelse politieman.``
De buurman zet de televisie hard. Het Braziliaanse volkslied wordt gespeeld. Dat kent bijna iedereen in Brazilië, het wordt geleerd op school. Verplicht, alhoewel er momenteel op regeringsniveau over die verplichting wordt gesteggeld. Op de achterzijde van bijna alle schoolschriftjes staat de moeilijke tekst.
De eerste minuten ziet er somber uit. Chili valt aan en krijgt zowaar kansjes. Geen ruimte voor de tegenstander. Toch scoort Brazilië 1-0 en niet langer daarna zelfs een tweede goal. Ongehoorde luxe. Wel weer geel voor Kaká. ´´De poort naar de kwartfinale staat wijd open``, kraaien televisiecommentatoren. Ze brengen te pas en meer te onpas het WK in 1962 in Chili ter sprake. Brazilië versloeg op 13 juni dat jaar de gastheer met 4-2 en won de tweede wereldbeker op rij. Een historische wedstrijd, dat wel, met dribbelkoning Carrincha in de hoofdrol. De wereldbeker werd destijds aan hem opgedragen.
In de tweede helft kritiek op aanvaller Robinho. Hij doet te weinig. Het is net uitgesproken of hij scoort met een mooie curve 3-0. Commentatoren bijna euforisch nu: ´´Kijk hoe hij doet, hoe doet hij het? Met het stempel van Pelé.`` Ho maar, zo kan die wel. De laatste minuten tikken weg. ´´Is uw hart sterk? Bent u er klaar voor? Niets minder, niets meer, het is vrijdagochtend om elf uur gewoon Brasil-Holanda.``
Rest vandaag nog één Braziliaanse actie. Die is belangrijk, want anders kost het geld voor niets. Het annuleren van de thuisvlucht. Of beter: verzetten naar vrijdag. Ook maar direct na de wedstrijd?