WK 2010 2 (30)

Carlos Eugênio Simon is bekend in zijn eigen Brazilië. Maar om nou te zeggen beroemd, dat weer niet. Een scheidsrechter is nooit beroemd, daar is hij scheidsrechter voor. Maar Simon mag zich erop beroepen de enige Braziliaanse arbiter te zijn die al twee wereldkampioenschappen voetbal fluitend op het groene gras heeft meegemaakt en nu voor zijn derde staat. Hij floot twee wedstrijden in 2002 en drie in 2006, waaronder de achtste finale Duitsland-Zweden.
Simon komt het zuiden van Brazilië. Een apart gebied, met eigengereide mensen. Een gebied dat in een ver verleden zelfs afhankelijk wilde zijn van Brazilië. Het etiket stijfkoppen klinkt wellicht negatief, maar nadert wel de waarheid. Simon is ook een beetje eigengereid. In de gememoreerde wedstrijd Duitsland-Zweden zendt hij de Zweed Teddy Lucic van het veld. Na de tweede gele kaart, krijgt hij een rode. De BBC uit felle kritiek op de Braziliaan. Die tweede gele kaart is onterecht, die slaat nergens op. Er is meer. Tijdens het tonen van de rode kaart, zou meneer Simon een sarcastische glimlach tonen.
Simon is niet alleen professioneel arbiter, hij is ook journalist. Beetje vreemde combinatie, maar waarom niet. En, hij is ook fan in hart en nieren van het Braziliaanse nationale elftal. Daar is hij per slot van rekening Braziliaan voor. Een scheids? Jazeker!
Op televisie wordt een werkelijk prachtige reportage uitgezonden over Simon. Hij staat op het punt om af te reizen naar Zuid-Afrika. De reportage toont de man in het alledaagse scheidsrechtersleven. Simon laat niet zonder onverholen trots zijn speciale schoeisel zien waarmee hij zijn derde WK-wedstrijd(en) gaat fluiten. Ze krijgen een extra poetsbeurt en het zwarte leer glimt als nooit te voren. Aan de zijkant van de scheidsrechtsschoenen een label: WK 2010, Zuid-Afrika.
Wat Simon allemaal meeneemt? Natuurlijk de ´cuia´ en ´chimarrão`. Oftewel de speciale stenen beker met ijzeren rietje en de speciale groene thee, die erg geliefd is in Zuid-Brazilië. Elke dag drinkt Simon zijn chimarrão, dus ook tijdens het WK. Ook de typische ´bombacha` gaat de reiskoffer in. Dat is een pofbroek, meestal zwart van kleur. Want Simon is een gaucho, zoals de bewoners van het zuiden worden genoemd. En daar komt hij maar al te graag voor uit.
Het officiële scheidsrechtserstenue wordt voorzichtig gevouwen en krijgt een ereplaats in de koffer. De onvermijdelijke vraag wordt gesteld. Hoe staat u ten opzichte van het nationale team, meneer Simon? De man met de olijke oogjes graait in een reistas. En ja hoor, een officieel Braziliaans spelersshirtje wordt tevoorschijn getoverd. Even aantrekken? Geen probleem. En zo wurmt een internationale beroepsscheidsrechter uit Brazilië, die zijn derde WK gaat fluiten, zich zonder enige schaamte voor de nationale televisie in de kleuren van het nationale elftal. Weer met die trots. Hij hoopt dat zijn land de zesde wereldbeker wint.
Maar meneer Simon, droomt u er niet van om eens in uw leven een finale van een wereldkampioenschap te fluiten? Dat is niet velen gegeven en dat kan niet als Brazilië de finale haalt. De gaucho kijkt met ernst de camera in. ´´Wat is nou belangrijker? Of scheidsrechter Carlos Eugênio Simon een finale fluit, of Brazilië wereldkampioen wordt? Maak het een beetje zeg. Laat ze maar mooi die beker pakken, ik fluit mijn wedstijden wel.``