Met de billen bloot

Het leven gaat beginnen in Brazilië. Schrijft hij met bravoure. En dat mag best een beetje minder. Want na bijna negen jaar in- en uitademen in het Latijns-Amerikaanse continent, geëmigreerd op 27 november 2003, is de realiteit er één van een enorme puinhoop. Hij woont samen met een geweldige vrouw (foto linksboven), in een absoluut geweldig land, dat zijn de enige twee pluspunten. De minpunten, oei, het is beter daar niet naar over naar huis te schrijven. Ik doe het toch. Officieel getrouwd met een Braziliaanse, een bloedeigen dochter (foto rechts, enkele jaren geleden genomen) bij die vrouw, die vaderlief al sinds 2006 niet meer heeft gezien. Moeder en dochter wonen in Mexico, in het noorden nog wel. Lekker veilig gebied. Contact? Nee, natuurlijk niet. Mama heeft het wel gezocht, ze wil geld, ze heeft gelijk. Maar papa heeft geen rooie euro meer. Hij had voordat hij oversteek maakte netjes de ontvangen afkoopsom van zijn werkgever, het regionale dagblad BN/De Stem in Breda, voor negen jaar belegd. Iedere maand een toelage. Dat is voorbij, sinds januari dit jaar. Alles op en er echt niet zomaar doorgedraaid.
Hij zou te ver voeren om een diepe analyse te geven over het wegvloeien van al dat geld (2000 tot 3000 reais per maand!), maar er is niet echt slim gehandeld. Op zijn Hollands zou oerdom ook kunnen hoor. Dat is aan de lezer. Maar gedane zaken nemen geen keer, lang leve het cliché. Ik laat er ook geen traan om, het is mijn eigen schuld, mag ik het daarbij laten? Te lang stilgezeten, te lang alles op zijn beloop gelaten. Te snel geëmigreerd wellicht, maar ja, de regeling voor afkoopsom was actueel en de Braziliaanse was tijdens haar bezoek aan Nederland plotsklaps zwanger van de nu oud-eindredacteur in kwestie. Opgeteld een mooie gelegenheid om te verkassen. Ik had het gezien in Nederland, wilde weg. Was ook al drie jaren op en neer aan het reizen van vaderland naar Brazilië. Zo onbekend leek het tropische leventje niet, maar toch. De Nederlandse cultuur na 43 jaar binnen zeg maar 24 uur definitief inruilen voor de Braziliaanse, na aankomst snel trouwen en voor de eerste keer papa worden, welja. Dat had die papa met zijn gezonde verstand beter kunnen en wellicht moeten inschatten.
Helemaal stilgezeten? Nee, zeker niet. Een lunchroom geëxploiteerd, even in een hotel gewerkt, leraar Engels, hulp-leraar op de Federale Universiteit van Goiás in mijn woonplaats, meehelpen aan het uitbouwen van een (sport-)federatie voor lichamelijk gehandicapten. Van korte duur, zonder vooruitzichten op een goed en doorlopend loontje. Ook te laat ingezet, laat ik het weer herhalen. De situatie nu van mijn lief en engel Belgna en ik is er één van behalve puinhoop, ook één van schande.
Belgna is vorig jaar weliswaar afgestudeerd als lerares geografie, maar kan daarin geen baan vinden. Ze werkt bij een ziekenhuis, waar ze onderzoeken van de doktoren digitaliseert. Via een bandje of via slecht schrift moet ze medisch taalgebruik in netjes medisch Portugees intikken op een computer.
Het loon is een drama. We kunnen ervan eten, gas, water en licht betalen. De vaste telefoon daarentegen is al afgesloten, de computer volgt eind deze maand. Drie maanden huurachterstand bij tante van lief, bij wie het huisje huren, het maakt het leven er zeker niet zonniger op. Ik heb gelukkig mijn Nederlandse girorekeningen weten te beëindigen, dus daar zijn geen kosten meer aan verbonden. Daarentegen is mijn Nederlandse paspoort in juni dit jaar verlopen, daarvoor moet ik naar de hoofdstad Brasilia toe om die te verlengen. Voor die reis en de kosten van verlenging, helaas, even geen reais voorhanden.
De kogel is door de kerk. Zo kan het niet langer. We gaan verhuizen, naar Palmas, naar de staat Tocantins, de jongste Braziliaanse staat (van 1989). We gaan inwonen bij mams (foto links) en paps van lief, twee oudjes van rond de tachtig jaar. Lief blijft vooralsnog in Goiânia, bij een zus. Om te blijven werken en schulden te betalen (er is meer dan die huurschuld, maar dat blijft privé). Ik ken de ouders van Belgna goed, het zijn fantastische oudjes, heb er ook over geschreven op mijn blog (Reisverslag 1 en Reisverslag 2). Ik heb via de lerares die ik op de universiteit heb geholpen (journalistiek natuurlijk), een aanbevelingsbrief gekregen. Zij heeft contact gezocht met de baas van een papieren krant, internetkrant en radiostation in Palmas. Van harte welkom, kom maar praten. Verder heb ik via internet alle zo´n beetje ´respectabele` reisorganisaties in de hoofdstad van Tocantins gemaild, en het zal niet waar zijn, zeker twee zijn gïnteresseerd. Dat is nieuw voor me, want uiteraard heb ik dat ook in Goiânia gedaan, echter, nul op rekest. Het moet me van het hart, dat vergeleken met Goiás, de staat waar Goiânia de hoofdstad van is, Tocantins verschrikkelijk mooie toeristische plekken en plekjes kent en daarbij op internationaal toeristisch gebied een redelijke maagd is (foto rechtsboven). Ja, da´s reclame, niet zeuren alsjeblieft, maar gewoon boeken. Krijgen jullie de gids en vakantie van je leven. Kijk via internet naar het duinen- en watergebied Jalapão, echt uniek in Brazilië. Puur ecotoerisme is het en bizar om ergens in het midden-noorden in een enorm land tot de enkels in heet duinenzand weg te zinken. U bent bij deze vast voorverwarmd.
Nu het toch over de hitte van de dag gaat, daar zal ik aan moeten wennen in het huisje van ´schoonouders`. Palmas en Tocantins liggen bijna duizend kilometer noorderlijker dan Goîânia, dus een fellere zon. Lekker frisjes voor Braziliaanse begrippen zoals Goiânia in deze tijd kan zijn (zestien graden Celsius in de ochtend) kan ik op mijn veel te dikke buik schrijven.
Het is wel goed zo. Geen tijd, het is tijd om puin te ruimen. De trein moet op de rails. Oh, wie suggereert dat terugkeren naar Nederland een optie is, zal ik moeten teleurstellen. Ik ga nooit terug. Verkeerd? Misschien, maar dat is dwangmatig. Voorbeeldje? Als ik fiets, wat een grote passie van me is, en ik rijd verkeerd, wat vaak gebeurt in Goiânia, dan rij ik liever acht kilometer om dan ik één kilometer terugkeer. Helaas pindakaas. En ik ben een vechter, geef niet op als het ´even` tegenzit. Met bravoure geschreven? Ja en met al het optimisme dat een Braziliaan eigen is. Geen keus immers, het leven gaat beginnen.